Poświęcenie się wspomaganiu zmarłych jest dla nas najbardziej pożyteczne, bo dusze zmarłych mogą tylko z jednej cząstki zasług płynących z modlitw naszych i uczynków korzystać (tj. zadośćuczynnej), a reszta zasług na nasze dobro się obraca.
W Wielkim Poście mamy możliwość zyskania odpustów zupełnych, które są nadane do nabożeństw ściśle związanych z tym okresem liturgicznym w Kościele katolickim.
Odpustu zupełnego udziela się wiernemu, który:
Oto ja, dobry i najsłodszy Jezu, upadam na kolana przed Twoim obliczem i z największą gorliwością ducha proszę Cię i błagam, abyś wszczepił w moje serce najwyższe uczucia wiary, nadziei i miłości oraz prawdziwą skruchę za moje grzechy i silną wolę poprawy. Oto z sercem przepełnionym wielkim uczuciem i z boleścią oglądam w duchu Twoje pięć ran i myślą się w nich zatapiam, pamiętając o tym, dobry Jezu, co już prorok Dawid włożył w Twoje usta: „Przebodli ręce moje i nogi, policzyli wszystkie kości moje” (Ps 22, 17-18),
Należy przy tym pamiętać o wypełnieniu warunków koniecznych do zyskania odpustu zupełnego:
Odpust zupełny możemy zyskać dla siebie lub ofiarować go zmarłym cierpiącym w czyśćcu.