Zadania członków APDC

Sobór Watykański II przypomniał, że wszyscy chrześcijanie jakiegokolwiek stanu i zawodu powołani są do pełni życia chrześcijańskiego i do doskonałości miłości, czyli do świętości. (por KK 40) Przez sakrament chrztu świętego zostaliśmy wszczepieni w Chrystusa, otrzymaliśmy godność dzieci Bożych i zaczyn świętości jako dar i zadanie. Powołanie do świętości mamy urzeczywistniać w całym naszym życiu, zgodnie z tym, co mówi św. Paweł: „Albowiem wolą Bożą jest uświęcenie wasze” (1 Tes 4,3). Dążenie zatem do świętości nie jest czymś nadzwyczajnym, ale normalną drogą dla wszystkich wyznawców Chrystusa.

Dawcą świętości jest sam Bóg, który swoją łaską nieustannie nas wspomaga i uzdalnia do wypełniania Jego świętej woli. Z naszej strony mamy nieustannie podejmować wysiłek, aby na ten dar Boży odpowiadać. Jednym z podstawowych warunków dążenia do świętości jest trwanie w łasce uświęcającej, przez którą jednoczymy się z Chrystusem oraz ustawiczna troska o rozwój życia wewnętrznego.

Mając to na uwadze członkowie APDC korzystają z pomocy, jakie ofiaruje nam Kościół, a przede wszystkim:

• przystępują regularnie do sakramentów świętych, zwłaszcza do sakramentu pojednania, w którym doświadczamy przebaczającej miłości miłosiernego Jezusa oraz Eucharystii, która jest źródłem uświęcenia,
• czytają i rozważają Pismo Święte,
• prowadzą życie modlitwy,
• okazują czynną miłość bliźniego,
• korzystają z innych dostępnych środków, które pomagają im do trwania w łasce Bożej i rozwoju życia duchowego.

Jedna z prawd naszej wiary mówi o tym, że wszyscy wierni chrześcijanie, a więc ci, którzy pielgrzymują jeszcze na ziemi, zmarli, którzy oczyszczają się ze skutków grzechów, oraz ci, którzy cieszą się już szczęściem nieba, stanowią wspólnotę w Chrystusie i łączą się w jeden Kościół. Sobór Watykański II na nowo przypomniał, że łączność pielgrzymów z tymi braćmi, którzy zasnęli w pokoju Chrystusowym, według nieustannej wiary Kościoła, umacnia się jeszcze dzięki wzajemnemu udzielaniu sobie dóbr duchowych. (por. KK 49) Kościół pielgrzymujący, od samego początku czcił pamięć zmarłych i nauczał że „święta i zbawienna jest myśl modlić się za umarłych, aby byli od grzechów uwolnieni”. (por. 2 Mch 12,46)

Członkowie APDC, solidarni z braćmi, którzy przekroczyli już próg śmierci i są zjednoczeni z nimi w miłości Chrystusa, okazują bratnią pomoc tym z pośród nich, którzy są jeszcze w stanie oczyszczenia. W ich intencji modlą się i ofiarują za nich uczynki miłości. Starają się patrzeć zarówno na życie jak i na śmierć z perspektywy wiary w życie wieczne, pamiętając, że „w życiu i w śmierci należymy do Pana” (Rz 14,8). Pierwszym krokiem do okazania pomocy zmarłym jest przebaczenie im wszelkiego wyrządzonego zła. Członkowie Apostolstwa, w miarę swoich możliwości, o ile zaistnieje taka potrzeba, starają się zachęcić zainteresowane osoby do przebaczenia zmarłemu wszystkich krzywd i uraz.

Ponadto:

• odmawiają codziennie dowolną modlitwę za zmarłych
• w ich intencji ofiarują codzienne trudy, wynikające z obowiązków stanu, zawodu, a także doznane przykrości, cierpienia itp.
• w miarę możliwości zamawiają Msze święte za zmarłych lub przynajmniej starają się ofiarować za nich swoje uczestnictwo w Eucharystii.
• w intencji zmarłych, poddanych oczyszczeniu, ofiarują dobre uczynki, jałmużnę, odpusty, uczynki pokutne.

Decydującym czynnikiem kiedy i jak pomagać tym, którzy sobie już pomóc nie mogą, będzie zawsze miłość. To ona pobudza do tego, aby wszystko co składa się na szarą codzienność naszego życia przemienić w uczynek miłosierdzia. Dlatego należy podkreślić w tym miejscu, że niedopełnienie czegoś w związku ze wspomaganiem zmarłych cierpiących w czyśćcu nie powoduje obciążenia naszego sumienia grzechem.

Wielu członków APDC należy do różnych stowarzyszeń, ruchów, grup modlitewnych, gdzie zobowiązani są do odmawiania konkretnych modlitw. W przypadku APDC nie tyle chodzi o mnożenie modlitw, ale o wewnętrzną postawę, o wzbudzanie odpowiedniej intencji. Wyraża to Akt codziennego ofiarowania za dusze czyśćcowe, umieszczony na Pamiątce włączenia do Apostolstwa. Codzienne odmawianie go jest również wyrazem łączności z wszystkimi pozostałymi członkami APDC. Tekst Aktu jest zamieszczony w Aneksie.

Należy podkreślić, że Akt codziennego ofiarowania w żaden sposób nie kłóci się z innymi aktami oddania np. Niepokalanemu Sercu NMP czy Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Niezależnie od ofiarowania za dusze czyśćcowe naszymi modlitwami czy ofiarami możemy objąć także ludzi żyjących ponieważ zmarli korzystają tylko z wartości oczyszczającej naszych modlitw trudów i cierpień. Wszystkie inne dobra duchowe z nimi związane możemy uczynić darem dla samych siebie, jak i dla innych osób żyjących, będących w jakiejś konkretnej potrzebie.

Modlitewną pamięcią członkowie APDC obejmują także konających, gdyż jak wiemy, ostateczny los człowieka na całą wieczność rozstrzyga się w chwili śmierci. O duszę człowieka w tym decydującym momencie zabiega również szatan, chcąc umierającego pozbawić ufności w Boże miłosierdzie lub ją przynajmniej osłabić. Każdego dnia umiera wiele tysięcy ludzi, którzy nie myśleli o tym, że będzie to ostatni dzień ich życia na ziemi. Śmierć jest dla nich zaskoczeniem i nie są odpowiednio przygotowani na spotkanie z Panem Bogiem. Potrzebują naszej modlitwy wstawienniczej, aby na wzór skruszonego łotra w ostatnim momencie życia uznali swój grzech, okazali żal i oddali się w ręce miłosiernego Boga. Świadectwo wartości modlitwy wstawienniczej za konających przekazała w swoim Dzienniczku św. s. Faustyna Kowalska. Członkowie APDC modlą się za konających, żeby w tej ostatniej chwili nawrócili się, bo gdy trafią do czyśćca znajdą tam drogę do nieba. Chociaż będzie ona wiodła przez bolesne oczyszczenie, to ostatecznie doprowadzi zmarłego do uszczęśliwiającej wieczności. Między innymi to miała też na myśli bł. Maria od Opatrzności, Patronka APDC, gdy mówiła, że jej celem jest jedną ręką wyciągać ludzi z piekła, żeby drugą zanurzyć ich w oczyszczającej miłości Boga.

Członkowie, którzy w wierze odkryli wartość i piękno apostolstwa na rzecz dusz czyśćcowych, nie tylko sami wspomagają zmarłych poddanych oczyszczeniu, ale również starają się zachęcać do tego innych. Można powiedzieć, że właśnie dzięki ich gorliwości Apostolstwo wciąż się rozwija. Niejednokrotnie przez swój zapał i gorliwość przyczyniali się także do powstawania nowych grup parafialnych. Przychodzi wiele listów od osób zainteresowanych APDC, w których piszą, że dowiedzieli się o nim od jego członków. I w tym wypadku okazuje się, że najważniejsze jest osobiste świadectwo.

Przynależność do APDC nie jest związana z obowiązkiem płacenia składek pieniężnych, ani od tego uzależniona. Wiadomo jednak, że każde dzieło potrzebuje dla swojej działalności również środków materialnych. Doświadczenie pokazuje, że Pan Bóg ciągle czuwa nad APDC i w tym zakresie. Wielu bowiem członków, wczuwając się w jego potrzeby, zależnie od swoich możliwości, wspiera je swoimi ofiarami indywidualnie lub przez grupę modlitewną APDC.

Okazując wdzięczność za składane ofiary Centrum APDC zamawia każdego miesiąca Mszę św. za dobroczyńców. Tak samo czyni Zgromadzenie Sióstr oraz włącza ofiarodawców w swoje modlitwy w każdy poniedziałek i w każdą środę miesiąca.